Поезія

До сторіччя від дня народження Віслави Шимборської, видатної польської поетеси та лауреатки Нобелівської премії 1996 року, видавництво «Крок» та Генеральне консульство Республіки Польща в Луцьку представляють «100 віршів» у перекладі Андрія Савенця. У книжці — твори різних років, оздоблені післямовою перекладача.

«Ця книжка з’являється в соту річницю народження Віслави Шимборської. Втім… «Ліпше мені некруглі річниці кохання / для відзначання їх щоденно» — вистачить згадати ці рядки з вірша «Можливості», щоб усвідомити прохолодне ставлення поетки до різного роду річниць, роковин та ювілеїв. Якщо спробувати бути до кінця справедливим, то зацитовані слова декларують життєвий вибір поетки в досить конкретній сфері переживання кохання — проживання його як щоденного святкування, протиставленого практикуванню сухих ритуалів, прив’язаних до календарних дат,» — зазначає в післямові перекладач Андрій Савенець.

O czym jest książka „To nie boli” Kateryny Babkiny
Żyjemy cały czas pomiędzy boli i nie boli, nie boli mocno, nie boli, albo boli, ale kogoś innego. Co Cię dzisiaj nie boli?

Zbiór wierszy Kateryny Babkiny o wszystkim, co boli, nie boli, inspiruje, podnosi na duchu i po prostu sprawia, że ​​czujemy, że żyjemy.

Kateryna Babkina to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli współczesnej literatury ukraińskiej. Pisarz, scenarzysta, felietonista i dziennikarz. Regularnie współpracuje z wydawnictwami ukraińskimi i zagranicznymi, m.in. Esquire, Le Monde, Harper''s Bazaar, Kenyon Review, Washington Square Review. Autor tomików poetyckich „Światła św. Wiązu” (2002), „Musztarda” (2011), „Środek przeciwbólowy i nasenny” (2014), „Mówiąc o miłości” (2017), książek dla dzieci i publikacji „Rok Dyni” (2014), „Kapelusz i wieloryb” (2015), „Nasze ptaki i co im przeszkadza” (2018), powieść „Sonia” (2014) oraz książeczki z opowiadaniami „Lila po tobie” (2008) i „Szczęśliwi nadzy ludzie” (2016 ) . Laureatka Środkowoeuropejskiej Nagrody Literackiej „Angelus” (2021).

Dzieła Katarzyny Babkiny przetłumaczono na 11 języków.

Uaktualniony przedruk książki Ljubowa Jakymczuka „Morele Donbasu”.

To zbiór wierszy, który zachwycił wielu czytelników na całym świecie. Te wiersze przenikają nie tylko duszę, ale także przenikają do środka.

"Ludzie z czasownikami" to opowieść o nitkowatym pulsie międzyludzkiego zaufania, na którym opiera się współistnienie. O jego wygaśnięciu i powrocie. O miłości, która nigdy nie wybiera, ale zawsze definiuje. O głębi pamięci i ostrości rozpoznania. O tym, że rzeczowniki bez czasowników są bezwartościowe. I o poezji jako krainie prawdy i odwagi – szczególnie bezczelnej, gdy nadchodzi wielka wojna.

Wiersze przełomu epok często tracą swoją autonomię i coraz bardziej przypominają pamiętniki. Co można znaleźć w nowym poetyckim dzienniku Serhija Zhadana? 50 i 1 wiersz, napisany przed i po Wielkim Wybuchu, zebrany razem, zjednoczony zmysłem języka, który tak boleśnie znika, ale potem nieuchronnie powraca. Nawleczone na nić głosu, zależne od dźwięku, one, te wiersze, pozostają prywatną, podartą kroniką ostatnich dwóch lat - wypełnioną śniegiem, śpiewem, ortografią, miłością.

Łzy w oczach. Mróz na skórze. To wszystko, co musisz wiedzieć o wierszach i pieśniach poety wojskowego, weterana Hleba Babicha.
Dwujęzyczny zbiór poezji jest szczery do szpiku kości i ma potężną broń. Właściwie jest to broń we współczesnych działaniach wojennych.

„Kiedy działa broń, milczą muzy” – nie o nim. Jego szalone muzy krzyczą głośno, uciszając luki, przenosząc wszystkich ze spokojnego, cichego, dobrze odżywionego życia do czarno-białego świata wojny. A także śpiewają głosem „Kozaka Systemów”, uzupełniając przenikliwe teksty muzyką.

W czasie wojny najłatwiej jest nienawidzić obcych. Najtrudniej jest osiągnąć porozumienie. Nawet z własnymi. Ale musisz spróbować, inaczej wojna nigdy się nie skończy. A żeby się zrozumieć, trzeba rozmawiać. Z kimkolwiek i o czymkolwiek. Najważniejsze, żeby nie stracić człowieczeństwa, czyli miłości i uwagi.

W tomie poezji „Życie Maryi” Serhii Zhadan opowiada o najcenniejszych listach i spalonych mostach, utraconych miejscach i zniszczonych miastach. Mówi rymowanymi wierszami i verlibresami, słowami własnymi i tłumaczonymi. Rozmawia ze swoimi i nieznajomymi, ze świętymi i nieświętymi, z martwymi żołnierzami i żyjącymi uchodźcami, z Rilkem, Milošem i oczywiście z nami. Aby ocalić – jeśli nie nas, to chociaż nasze dzieci.