Українська проза

Główny bohater powieści „Piknik na lodzie” – dziennikarz Wiktor Zołotariow – otrzymuje od wiodącej gazety niecodzienne zadanie: napisać nekrologi o znanych wpływowych osobach, które… wciąż żyją . Stopniowo zdaje sobie sprawę, że stał się uczestnikiem poważnej gry jakichś cienistych struktur, z której prawie nie da się wyjść żywy...

Książka stanowi kontynuację historii rozpoczętej przez autora w powieści „Piknik na lodzie” o losach dziennikarza Wiktora Zołotariowa. Uciekając przed śmiercią na Antarktydzie czy uczestnicząc w kampanii wyborczej w Kijowie, doświadczając okropności „dobrowolnej” niewoli w Czeczenii, uświadamia sobie sprawiedliwość Prawa ślimaka zrodzonego przez samo życie: bez własnego domu, dachu, ciebie, jak ślimak bez muszli, są ślimakiem bezbronnym. A każdy przechodzący obok może Cię po prostu zmiażdżyć „noskiem modnego tępego buta”...

Chcesz zobaczyć Ukrainę oczami obcokrajowca? Czym nasz kraj może zaskoczyć, zainteresować, przestraszyć i przyciągnąć? Francuz zakochuje się w tajemniczej rudowłosej Ukraince w paryskim metrze i wyrusza na jej poszukiwania. Poszukiwania zamieniają się w przyjemną przygodę — Odessa, wodospad Shipit, jaskinia Atlantydy, przedsionki pociągu, prawdziwa ukraińska wioska, kleszcze, seks tantryczny i jadeitowe jaja, knedle i kulish, karpackie gwiazdy z jagodami, sny o odległej wyspie Św. Martin, boliwijskie pasje i bachata z Kubańczykami, marihuaną i szampanem. Ukraina jest w wirze tańca i podróży, pachnąca morzem, kolorem gwiaździstego nieba, niesamowita, ekscytująca, naiwna i kolorowa. Zakochaj się w Ukrainie i zakochaj się w Ukrainie.

Książka zawiera dwie powieści dramatyczne Andriia Kurkowa. W pierwszej – „Przyjacielu zmarłego” – główny bohater szuka wynajętego zabójcy, by zlecić… własne morderstwo. Wydawać by się mogło, że wszystko jest przewidziane. Ale konsekwencje jego decyzji okazały się dramatyczne i nieoczekiwane (a Kurkow nigdy nie robi inaczej). Druga powieść – „Nie doprowadzaj mnie do Kengaraxa” – mistyczny thriller. Jego bohater, uczeń, zostaje wynajęty do towarzyszenia tajemniczemu ładunkowi, na który rozpoczyna się prawdziwe polowanie... O tym, jak to wszystko się stało i co działo się dalej, dowiecie się z książki...

„Przysmaki dla Medora” to zbiór esejów, które Andrij Bondar pisał w latach 2017–2020. Pisanie esejów jest tutaj sposobem na poznanie i nadanie sensu światu poprzez własny system wartości i doświadczeń. Szczerość przebija się przez intelektualną refleksję, a głębsze znaczenia i czasem nieoczekiwane wnioski kryją się w formie krótkiej prozy: pustkę można wypełnić, określenie „upadku z wysokości” może odnosić się nie tylko do uszkodzenia ciała, ale także do upadku moralnego, który zawsze następuje z wysokości własnych struktur etycznych, a straty mogą później zamienić się w zyski, wystarczy tylko spojrzeć na nie z innej strony.

W książce znajdują się wybrane rozmowy z Tarasa Prochaskiego, które ukazały się w mediach drukowanych i elektronicznych. Podczas „prowadzenia” każdej z rozmów panowała „radość kontaktu”. Czytając to wydanie, nie zabraknie Wam takiej radości. Książka zaczyna się od ekskluzywnego wywiadu, który został przeprowadzony specjalnie na potrzeby tego projektu. Tam mówią o „mowie” tak szeroko, jak to możliwe. I o tym, dlaczego rozmowa może być literaturą.

Sofia (2008) to ostatnia z serii powieści o kryminalistkach. Literacki świat Uljanienki kręci się wokół pięknych i zdeprawowanych kobiet o aktywnej pozycji życiowej, aktywnych kobiet. Te kobiety za wszelką cenę dążą do osiągnięcia sukcesu, jednak w ich kalkulacjach nie bierze się pod uwagę Boga, którego kamień młyński mielony jest powoli, ale niezawodnie... Bohaterka powieści, Zofia, tak naprawdę jest jeszcze dzieckiem. Zabija, żeby się upewnić...
Fabuła oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. Pełna publikacja powieści ma miejsce po raz pierwszy.

Jurij Wynnyczuk (ur. 1952) to znany ukraiński pisarz, poeta, dramaturg i postać literacka. Mieszka i pracuje we Lwowie. W 2012 roku nakładem wydawnictwa „Folio” ukazała się jego powieść w języku rosyjskim „Wiosenne igrzyska w jesiennych ogrodach”.

Wydarzenia nowej powieści Jurija Winnychuka „Tango śmierci” toczą się w dwóch wątkach. W przedwojennym Lwowie i podczas II wojny światowej czwórka przyjaciół – Ukrainiec, Polak, Niemiec i Żyd, których rodzice byli żołnierzami armii UNR i zginęli w 1921 roku pod Bazarem – przeżywa różne przygody, zakochuje się walcz, ale nie zdradzaj w czasie kataklizmów swojej przyjaźni Równolegle w dzisiejszych czasach odbywają się inne wydarzenia z innymi bohaterami. I to nie tylko we Lwowie, ale także w Turcji. Jednak dowiesz się, jak obie historie połączą się w nieoczekiwanym finale.

Dziewczyny, takie dziewczyny... Biegają, latają, szczypią, stukają obcasami, maszerują w tenisówkach i ćwierkają, wypełnione są słowikami, tańczą, rozmawiają, rozmawiają! Przez telefon, na Facebooku, Twitterze, na przystankach, w tramwajach, w taksówce, w trakcie jazdy, na kawę, na ciasto… „Słyszałeś?…” „Widziałeś?… Bo on, bo ona, bo ja, na własne oczy i tymi rękami, z pierwszej ręki, z wiarygodnego źródła, wiem na 100%! Kto, gdzie, dlaczego, za jakie pieniądze, u kogo, dla niego manicure i pedicure, masaże, joga! Czechy, artyści, pisarze, kibice piłki nożnej, rabaty, wyprzedaże, spotkania w kuchni! Podaj mi przepis, ugotuję, potraktuję, oczaruję, pocałuję i nie bez powodu! Studiowałem, kandydat, dziennikarz, psycholog zawodowy, praktykujący traumatolog, wykłady, seminaria, webinaria, monografie. A on nie sam, z przyjaciółmi, czołga się, strzela oczami, przywołuje, błaga, wiem, nie wiem, niech tak będzie, jak będzie... Więc jak przyjdę? Czy możemy poczekać do rana?”

„Terarium” zaczyna się jako realistyczny, dokumentalny dowód zamkniętego świata: wczorajszy uczeń nagle trafia do akademii służb specjalnych. Jednak w miarę rozwoju opowieści narasta podejrzenie, że tekst opowiada o czymś innym: o dekonstrukcji mitów, duchu epoki zmian, ucieczce od rzeczywistości, psychologii samotności i samozagłady. Utwór ukazuje się po raz pierwszy.
„Przygoda” to zaktualizowane (i ostateczne) wydanie popularnej powieści o półtorarocznej podróży bez pieniędzy i planu, a czasem i bez niezbędnych dokumentów. Autor jeździ „dieslami do Nowego Jorku”, po czym zarobkowo pracując fizycznie, autostopem podróżuje po Meksyku, Kubie, Belize i dalej na południe przez Amerykę Środkową.
W połączeniu z powieścią „Terrarium”, „Przygoda” jako opowieść o rozpaczliwej wolności jest postrzegana w nowy sposób. Teksty te są tezą i antytezą tworzącą całość.

Magiczna liczba powieści „Przy powozie pod martwym lisem” to osiem. Być może dlatego, że ósemka przypomina helisę DNA, klepsydrę lub wstęgę Mobiusa, symbolizującą jeśli nie nieskończoność, to przynajmniej ciągłość. Nic więc dziwnego, że głównymi bohaterami dzieła są właściwie linie genetyczne, pęknięcia czasowe i ciągła walka o prywatne „ja” i narodowe „my”. Utkana niczym sieć z fragmentów czasu i przestrzeni, z fikcyjnych i prawdziwych historii, okraszona odrobiną literackiej magii, powieść nie jest wstążką z tekstem, którymi dziewczyny dekorowały swoje warkocze, ale raczej „łapaczem snów”, starożytnym amuletem . W centrum tego amuletu w kształcie ósemki stoi ukraińska arystokracja – zapomniana, zdeptana w błocie, zmielona na pył, a jednak niczym feniks za każdym razem odradza się z popiołów w walce o honor i godność.

Książka ukazała się dzięki programowi wsparcia Czerniowieckiego Wydawnictwa Książkowego ODA.

„Dla mnie osobiście jest to absolutnie realistyczna opowieść o życiu kilku pokoleń połączonych ze sobą bohaterów , z wieloma wątkami miłosnymi, rozdzierającymi serce przygodami i kryminałami kryminalnymi, wspaniale oddaje kluczowe momenty narodowej przeszłości.Stworzona w wyobraźni autora rzeczywistość, która trwa w różnych miejscach przestrzeni i czasu przez co najmniej ostatnie dwieście lat lat ma szansę zaistnieć w świadomości zbiorowej, zapełnić białe plamy w rozumieniu i postrzeganiu własnej przeszłości przez najmłodsze pokolenia.Teksty takie często wyrastają z wąskich ram literatury przygodowej, stając się częścią mitologii narodowej, przerośniętej legendy i głębokie interpretacje. Jednym słowem sam to przeczytam i zapraszam!" (Yurii Chorney)

Powieść Wasyla Machna „Kalendarz wieczny” to rodzaj ukraińskiej kroniki, zakrojonej na szeroką skalę sagi rodzinnej, w której łączą się historie kilku ukraińskich rodzin od XVII wieku do współczesności, przeplatają się, współistnieją i antagonizują. Tłem jest historia świata, w której nigdy nie brakowało wojen, zdrad i wiecznego pragnienia życia. Bohaterowie powieści Wasyla Machno noszą cechy różnych pokoleń, charakterów i mentalności narodowych, opierają się czasowi i okolicznościom, tworzą i kontynuują siebie, nieustannie potwierdzając odwieczny postulat: historia tak naprawdę nie uczy, tylko hartuje.